Jaren Zeventig: Schoten A junioren reizen vijf maal naar Stockton-on-Tees
De aanleiding:
Het was een natte kille vrijdagochtend 9.30 uur in oktober 1972. Ik had nog maar net mijn platenwinkeltje op het Marsmanplein 55 geopend, toen ik plotseling wat rumoer hoorde voor de etalage. Het ging om een groepje van een stuk op 5 à 6 Engelse jongens, ze stonden te koukleumen voor de winkel. Ik merkte hun interesse en aarzeling om naar binnen te komen. Er was niet veel voor nodig om ze over de drempel te krijgen. Even later volgden hun twee begeleiders Keith en Jean, achteraf familie van Chris Anderson een van de jongens, die later samen met zijn moeder zo'n belangrijke rol zouden spelen. Voor mij stond uit Engeland komen gelijk aan van muziek en voetbal houden. In dit geval bleek wel het eerste maar niet echt het tweede. We namen de tijd om wat te praten en bleek het gezelschap via Den Haag - Nijmegen - in Haarlem Noord in de jeugdherberg aan de Jan Gijzenvaart te verblijven. Ik maakte melding van het jeugdwerk dat ik bij de v.v. Schoten deed en opperde om een uitwisseling te onderzoeken. Het waren ontzettend aardige mensen en voor Schoten zag ik kansen om in Engeland te kunnen voetballen. Iets dat voor een amateurclub heel speciaal was in die tijd. Het ging echter vooral over muziek en tot mijn verrassing bleek Chris een fan van de Nederlandse band FOCUS en in het bijzonder van Thijs van Leer. Het bezoek eindigde, nadat er wat LP’s uitgezocht waren en er nog een paar besteld werden. De centen waren op dus beloofde ik de totale bestelling op te sturen naar Engeland, Stockton-on-Tees, 10 Hampton Road. ik had er nog nooit van gehoord. De groep verliet de winkel na een belofte te onderzoeken of ik met een Schoten jeugdelftal richting Engeland kon komen. Er gingen weken voorbij, de LP’s waren al lang en breed verzonden, voordat er nieuws kwam of beter gezegd groen licht voor onze oversteek naar “The North East”. Door een verkeersongeluk was het daar allemaal wat op de achtergrond geraakt. Toch kwam nog voor de Kerst een positieve reactie dat we van harte welkom waren. Na de voor mij drukke feestmaand december pakte ik in januari ‘73 de draad weer op.
Een avontuur kon worden ingekleurd. Voetbal en vooral Engels voetbal was voor mij de ultieme combinatie. Dit werd vooral gevoed in de jaren zestig. De jaarlijkse FA Cup op TV stond aan de basis, met gezangen vooraf (Abide with me), de supporters maakten er een feest van en de elftallen een gevecht. Geweldig vond ik het. In 1966 een weekje WK in London meebeleeft en wedstrijden van Ajax ( v. Liverpool, in de mist, v. Arsenal en Celtic) en Feyenoord(v. Celtic finale 1970 in Milaan) meegemaakt dat werd een waar feest, mede door de waanzinnig sportieve Schotse supporters. Nu waren wij aan zet: Schoten op reis naar Engeland. Aan de slag voor een plan. Na overleg met jeugdtrainer Jos Knevel werd dit plan van aanpak ontwikkeld. Eerst naar de jeugdcommissie voor toestemming en geld. Het eerste werd een ja, het tweede een nee. Ons verzoek kon niet worden gehonoreerd omdat het beschikbare budget geacht werd gelijk over alle jeugdteams te worden verdeeld. Jammer maar een redelijke standpunt. Dan zelf maar iets bedenken. Aan één actie heb ik nog goede herinneringen. Wat was mogelijk zonder dat het een bedel partij werd. De oplossing werd gevonden door te bedenken wat ouders, familie en overige mensen vrijwel wekelijks kopen in de winkel. De keuze viel op koffie. We konden het inkopen bij Melkhandel/Kruidenierswaren Klomp/Ebbeling, ja de vader van Roland Ebbeling en net als mijn vader gevestigd aan het kleine winkelcentrum Nieuw Guineaplein. De begroting werd opgemaakt voor(een deel) van de reis- en verblijfskosten en een extra nieuw voetbaltenue. De DE pakken vlogen over de “toonbank” en ieder pak verkocht leverde de nodige kwartjes op. Op enig moment maakten we er een huis aan huis actie van, in twee groepen werd gewerkt en het ging grandioos. Tot het moment dat het bericht doorsijpelde dat één van de twee groepen op het Politiebureau terecht kwam. Een wantrouwende buurtbewoner vertrouwde het niet en had de Politie gebeld. Snel voor uitleg naar het bureau, toen nog aan de Rijksstraatweg. Nee we hadden geen vergunning aangevraagd en moesten er direct mee stoppen. De Politie kon het initiatief best wel waarderen, wensten ons veel plezier in Engeland en we gingen met een lach naar huis. Er waren toch tientallen pakken verkocht, dat telde en was goed voor het moraal. Het begon te lukken en het was nog lang geen 12 april 1973.
Het lukte uiteraard anders had ik dit avontuur niet met jullie kunnen delen.
De reis was voorbereid en het vervoer geregeld. Een oom van Dick Vinke, die ik ook goed kende Piet Zonneveld, beschikte over een bestelbus vanwege zijn werk bij Bovema (platenmaatschappij) en was bereid om ons gratis naar Hoek van Holland te vervoeren. Begrijpelijk was dat niet iedereen mee kon of wilde, uiteindelijk bestond het team uit elf spelers en twee begeleiders. Ik noem hun namen: Wilfried Eelman - John de Groot - Peter Hoppenbrouwer - René Jacobs - Marcel v. Luijk - Gerard Nijssen - John Roosdorp - Hans Schell - René Stuur - Dick Vinke en Erik de Weers.
Begeleiders waren Jos Knevel en Bert Buter. Er was gekozen voor de nachtboot, voor de meesten een onbekende ervaring. Ruim op tijd voor de boarding en onder de indruk van die enorme boot voelden we “het gaat beginnen”. Er werd gegeten, een beetje rond gekeken, gepraat, een gezonde spanning maakte zich meester van de Engelandvaarders er stond namelijk een aardig windje. De eerste 20 minuten gingen geweldig maar eenmaal buitengaats werd het een ander verhaal en zonder in detail te treden, maar zeker 10 van de 13 werd zeeziek en ik kan bevestigen dat is geen lolletje. Maar zo beroerd als we waren 12 uur later hadden we vaste wal onder de voeten en verdween de misère, zo snel als dat het kwam. Volgens afspraak werden we opgewacht door Chris Anderson, nu met zeer lang haar en moest ik even heel goed kijken of het dezelfde Chris was. Chris gidste ons naar Hull station en een lange rit naar York - Darlington en Stockton-on Tees volgde.
Het was allemaal nieuw en alleen daardoor al interessant. Met Darlington Station belandden we in de plaats waar voor het eerst een trein vertrok. Grappig want ook Haarlem heeft die eer in Nederland.
De aankomst op Stockton Station staat me bij door de geur van zwavel, een beetje zoals wij dat toen en soms nog wel kennen van de Hoogovens (nu Tata Steel).
Er volgde een wandeling van een kwartier en we waanden ons in Coronation Street, de eerste en beroemdste soap ooit. Ons verblijf werd bereikt, een bijgebouw van de Unitarian Church waar moeder Edna Anderson aan verbonden was en er een belangrijke sociale rol vervulde, die tevens vertakte naar ziekenhuis bezoeken met aandacht voor wie dit nodig had. Een grote zaal met veldbedden was de eerste aanblik, we waren “thuis”. Het avontuur kon beginnen en het begon met ontdekken wat Stockton te bieden had aan bijvoorbeeld winkels en ander vertier. Beide was er in vele variaties. De avonden betekende dat we door Chris en zijn netwerk met hun favoriete pub konden kennismaken. In The Cricketers was het aandoenlijk gezellig en binnen vijf minuten stond je te praten met mensen, die je eerder nog nooit had ontmoet. De algehele indruk was dat men dacht wij Denen waren, maar toen ze anders hoorden was het ijs nog sneller gebroken. Een Nederlandse voetbalclub en we liften mee op de status van Ajax en Feyenoord. De pub was gezellig en op bescheiden wijze werd een biertje gedronken, gedominood en blind card gespeeld. Overdag werd gezaalvoetbald en gezwommen en zomaar een beetje rond gelopen. In de kerkzaal klonk Deep Purple en hun album “live in Japan” werd grijs gedraaid.
Op een avond werden we getrakteerd op een “Mystery Night” geweldig wat een feest. De week verliep snel en onze toegezegde wedstrijd moest nog steeds gespeeld worden. Zaterdag was Matchday. De tegenstander bestond uit een soort van bedrijfsteam gelieerd aan winkelbedrijf Debbenhams (een soort HEMA). De beschikbare accommodatie was bepaald geen Wembley en de motivatie van onze spelers smolt sneller dan de ijskap in Groenland. Zelfs de sfeer kreeg een deuk. Jos en ik hadden er begrip voor en overlegden naarstig en bedachten een oplossing mits uitvoerbaar. Aan Edna werd gevraagd voor ons contact op te nemen met de enige voetbalclub in de buurt, die wij kenden, namelijk Middlesbrough FC. Edna verwachtte er niets van, de club was te groot voor ons en dat was ook zo natuurlijk. Tot ieders verrassing was hun reactie: “they are more than welcome”. Wij blij natuurlijk totdat we hoorden dinsdagochtend k.o. 10.00 uur. De dag van ons vertrek! Snel schakelen! De trein van Stockton naar York zouden we dan niet meer halen.
De enige redding was een bus huren om ons naar York te laten vervoeren om daarna toch nog op tijd in Hull aan te komen. Bus kosten 80 pond, een bedrag dat een paar tientjes onder ons overgehouden budget lag. It giet oan!! De wedstrijd was de inspanning 100% waard. De jongens persten hun laatste beetje energie uit hun lijf. Bert en Jos vielen nog in en de score tegen de Middlesbrough mix, met jonge profs en zelfs een paar tweede elftal spelers deden mee. De uitslag deed er niet echt toe. De 7-0 nederlaag was een logisch gevolg van het grote kwaliteitsverschil. De BORO spelers en trainers vonden het zo leuk, dat ze ons direct vroegen of we de volgende dag weer wilden spelen. Ik moest uitleggen dat we zelfs niet meer de kleedkamer in konden, even heel snel opfrissen omkleden in de bus en op weg naar York, de trein halen. Wel nog even snel met trainer Jimmy Greenhalgh gesproken. Hij meldde dat Middlesbrough juniors over zes weken in Den Haag aan het ADO toernooi meededen. We beloofden te komen en met een mannetje of vier, vijf melden we ons voor dat Pinkstertoernooi. De gehuurde bus bracht ons op tijd naar York voor de reis naar Hull. De mannen waren uiteraard hongerig als een paard en bij de eerste de beste stop even allemaal de trein uit en eten “roven”, eenmaal terug in de trein was er een van de spelers die zijn portefeuille was vergeten inclusief paspoort.
Jos ging verder met de groep en ik bleef achter met Wilfried. Terug naar het vorige station, althans dat dachten we. Bij navraag op het station waar we uitstapten bleek er gebeld te zijn, dat de vergeten portefeuille was meegereisd met de eerstkomende trein. Wat een opluchting wat een service. De rest van het team keek reikhalzend uit naar Wilfried en mij en exact 10 minuten voor de afreis sloten we weer aan.
De terugkomst met de boot verliep letterlijk gladjes. We konden terugkijken op iets grandioos en onvergetelijke trip.
Chris en moeder Edna( inmiddels 87) waren echt geweldig voor ons, ook de overige families brachten ons nooit vergeten herinneringen. Tijdens het bezoek aan het ADO toernooi bleek wat een geweldige man Jimmy Greenhalgh(1923-2013) was en vooral met dank aan hem, werden er nog vele bezoekjes afgelegd aan Middlesbrough FC, een professionele organisatie met behoud van de vriendelijkheid van een amateurclub.
Nog vier trips volgden, telkens een beetje beter georganiseerd met betere tegenstanders. We troffen echte amateurteams maar ook speelden we 1x tegen New Castle United juniors (na afloop zorgde manager Joe Harvey voor een geweldige lunch) en de Middlesbrough FC juniors.
We verbleven eerst nogmaals in het zaaltje bij de kerk, later in de YMCA, de Billingham Forum en de laatste keer in twee hotelletjes.
Privé ondernamen we nog tientallen reisjes naar wedstrijden van Middlesbrough, inclusief uitwedstrijden, waar we zelfs zeer regelmatig met de spelersbus meereisden als “Special Guests”. Schoten jongens gingen mee net zo goed als voetbalfans die ik in mijn winkel leerde kennen.
Paul van Houten woonde er zelfs anderhalf jaar. Hij werd er onze ambassadeur! Jos en ik gingen driemaal, de twee andere keren had ik de hulp van Han Stoute en Piet Valent. Het begon met 11 spelers in totaal hebben zeker 40 à 50 spelers de trips meegemaakt die ze nooit, nooit meer zijn vergeten.
Man van de eeuw werd voor mij en vele anderen Jimmy Greenhalgh.
Tegen bezoekjes waren er ook bekenden rond Chris, zijn vrouw en vader en moeder. Vanuit Middlesbrough kwam de toenmalige BORO keeper Jim Platt(tot de dag vandaag nog contact mee)over met een team voor een voetbalbezoek. Ook lukte het Middlesbrough, ik meen tweemaal te laten deelnemen aan het het grandioze jeugdtoernooi van de HFC Haarlem. Dat team werd geleid door de Schotse voetbal legende Bobby Murdock, eerst Celtic, later speler, jeugdtrainer en manager bij Middlesbrough FC.
Hartelijk dank voor het lezen.
Mijn slot handeling wordt een bescheiden bijdrage leveren aan onze clubkas.
(NL 21 RABO 0389 4786 36) v.v. Schoten code positieve post.
Het estafettestokje geef ik met een gerust hart door aan…. René Stuur.
